Ditmaal geen boek maar een kort verhaal, een kerstverhaal.
Het verhaal is te vinden op: http://www.theosofie.net/sunrise/sunrise2007/winter2007/kerstverhaal.html
Broeder Brandt heeft de oorlog doorgebracht in een Jappenkamp en hij beschrijft hier een kerstavond in dat kamp. Hij begint: “Eigenlijk is dit geen Kerstverhaal. Het is niet eens een verhaal; het is een verslag, een doodgewoon verslag van iets dat ergens gebeurde.”
De eerste keer dat ik hem heb kunnen betrappen op een onwaarheid. Kerst, het feest van licht en hoop heb ik zelden zo ontroerend zien beschrijven als in dit verhaal, het verhaal van een stukje kaars dat bewaard wordt voor het geval de honger moordend toeslaat. En dan wordt die kaars gebrand. “Eén voor één kwamen ze naar voren, die naakte mannen, ook de dominee en de pastoor. Je kon niet zien dat ze dominee of pastoor waren, want ze waren ook maar een stuk uitgemergelde ribbenkast, maar we wisten het toevallig. De pastoor zei met een hese stem: ‘Het is Kerstmis. Het Licht schijnt in de duisternis.’ En toen zei de dominee: ‘En de duisternis heeft het niet begrepen.”
